امکانات زبانی در نگاه تازه تی. اس. الیوت به مفهوم کهن «کلاسیک»

الیوت، پدر نقد نو، در خلال مباحث و دیدگاه‌های ادبی‌اش به موضوعی مهم پرداخته که کمتر موردتوجه قرار گرفته است؛ آنچه که می‌تواند در ارزشیابی آثار برتر ادبی، معیارهایی مهم به‌شمار رود و حتی در آفرینش آثار ادبی فاخر نیز راهنمای عمل قرار گیرد. وی با رویکردی تازه به معرفی آثاری پرداخته که به تعبیر خاص او «کلاسیک»‌اند؛ نه کلاسیک به‌معنی اثری کهن و مقبول و نه کلاسیک به‌معنی اثری مطابق با اصول مکتب کلاسیسیسم. آنچه وی اثر کلاسیک خوانده، آفرینش‎های ادبی برجسته‌ای است با ویژگی‌هایی ممتاز؛ چیزی که به این آثار، ارزشی ذاتی می‌بخشد که فراتر از معیارهای مقبول هنری، اجتماعی و فرهنگی روزگار خلق اثر است. آثار کلاسیک در رویکرد الیوت از کمال و غنایی که وی از آن به «پختگی» تعبیر کرده، برخوردارند و این پختگی از سه جنبه است؛ «پختگی زبانی»، «پختگی فرهنگی» و «پختگی نویسنده». این ویژگی‌ها سبب می‌شود آثار کلاسیک به این معنی، در روزگاران مختلف، مقبول مخاطبانی از فرهنگ‌ها و سرزمین‌های متفاوت باشند.